ลูกหมาถามแม่ว่า “แม่จ๋า..ทำไมแม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลยพอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ?”
แม่หมาเลยตอบว่า “ไม่หรอกจ๊ะลูก เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก เราจะมีเพื่อนมากที่คุณภาพ
ไม่ได้มากที่จำนวน กาลเวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมไว้กับเราถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา ถ้าเป็น ศั ต รู
ก็จะเป็น ศั ต รู ที่ผลักดันให้เราต่อสู้ เพื่อก้าวต่อไปข้างหน้า”ลูกหมาถามแม่ต่อว่า “แล้วถ้าวันหนึ่ง ลูกโตพอที่จะเลือก
ทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหนใช่ไหม?”แม่หมาตอบว่า “เมื่อวันหนึ่งลูกเลือกทางเดินได้เอง
แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ ลูกเหมือนเดิมแต่เมื่อลูกโตขึ้น ลูกก็ต้องหาใครสักคนมา
เดินข้างกาย แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามองลูก จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว
แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูลูกเดินต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป แม่ก็จะยังวิ่งอยู่ในใจของลูก..ตลอดกาล
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ลูกจงจำไว้ว่า การก้าวเดินที่มีคุณค่า
เราต้องไม่ลืมคนข้างหน้า คนเคียงข้าง หรือแม้แต่คนข้างหลังเพราะนั่นคือพลังทั้งหมด
ที่คอยผลักดันให้ลูกก้าวไป พร้อมกับพลังของตัวลูกเอง”
ยิ่งโต..ยิ่งเดินลำพังมากขึ้นยิ่งสูงขึ้น..ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเรา ค่อยๆ หายไปทีละคน
ท้ายที่สุดเราจึงพบว่า เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ “ตัวเราเอง”จงแยกให้ออก “ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์”
ต่อให้เป็นคนโปรด “หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา”สิ่งที่หายากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ
น้ำทะเล อาจทำให้รอยเท้าของเรา จางหายไปแต่น้ำทะเล ไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหน และมากับใครหรอกนะ
แม่หมาตอบ พร้อมยิ้มให้ลูกหมา ด้วยความรักที่เปี่ยมล้นลูกหมาไม่ตอบอะไร
ได้แต่เดินช้าลง..แม่หมาสงสัยจึงถามว่า “ทำไมเดินช้าจัง”
ลูกหมาส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบว่า “ก็ลูกอยากมีเวลาเดินกับแม่นานๆ ไง”
ที่มา : a a n p l e a r n
