เป็นคนเก่งได้ แต่อย่าเก่งแบบหลงตัวเอง “เขียนไว้ดีมาก”

ภูมิใจได้แต่อย่าให้มากถึงขนาดหลงตัวเอง…เพราะความหลงตัวเองนั้น ทำ ล า ย คนเก่งมานักต่อนักยิ่งคิดว่าตัวเองดีเลิศเท่าไหร่ เราก็จะยิ่งมองไม่เห็นหัวคนอื่นถ้าเรามองโลกแบบตรงไปตรงมาก็จะเห็นว่า แทบจะเป็นไปไม่ได้

ที่คนหลงตัวเองจะไม่คิดดูถูกคนอื่น แล้ว…นิสัยดูถูกคนอื่นก็จะนำมาซึ่งนิสัยที่ชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเมื่อนิสัยชอบเปรียบเทียบมาถึง คราวนี้มันก็จะพานิสัยที่ชอบตัดสินคนอื่นติดมาด้วยคนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่ฉลาด ทำแบบนั้นไม่ดี ทำแบบนี้ก็ไม่เข้าท่า

คนหลงตัวเองจะเริ่มเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นเทวดาน้อยๆผู้ไม่เคยทำอะไรผิด เริ่มติดกับความเก่งของตนเองเริ่มติดกับความสำเร็จที่มีอยู่ เริ่มทำตัวเป็นคนธรรมดาที่ไม่สำคัญไม่เป็นทั้งหมดนี้คือภัยคุกคามมิตรภาพ และ ความสุข ในชีวิตของ ตนเอง และ คนรอบข้าง

อันที่จริงแล้ว ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ยิ่งต้องมีความอ่อนน้อมถ่อมตนเท่านั้นความอ่อนน้อมนี่เองจะสามารถถ่วงน้ำหนักทำให้เท้าของเราให้ติดดินไม่ลอยขึ้นฟ้า

ยิ่งเป็นคนเก่งเท่าไหร่ ยิ่งต้องระวังความหลงตัวเองที่มันคอยจะแว้งกัด ความหลงตัวเองไม่ใช่อะไรที่ โ ง่ เขลาเลยมันไม่ใช่อะไรที่เราจะอวดดีและประมาทได้ตรงกันข้าม มันมีความเฉียวฉลาดกว่าเราหลายเท่า

คนที่อิ่มในตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพูดบอกใครต่อใครว่าฉันอิ่มแต่คนที่ขาดต่างหาก ต้องอวดเพื่อสร้างเกราะกำบังให้คนอื่นไม่รู้ว่าฉันขาดในทางจิตวิทยาจึงบอกว่า… ใครชอบอวดอะไร ลึกๆ คือ เคยขาดสิ่งนั้นมาก่อนยิ่งอวดมากเท่าไหร่ ในใจจะเหมือนมีพายุที่ไม่มีวันสงบสิ้นได้ซักที

ความสุขปลอมๆของขี้อวด คือ ได้รู้สึกเหนือกว่าใครซักคน ในช่วงเวลาสั้นๆไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่เราจะเป็นขี้ข้าของมันมาได้เนินนานเพียงนี้การเห็นคุณค่าของตัวเองนั้นไม่ผิด และ เป็นเรื่องชอบธรรมที่ควรทำแต่อย่าให้มันลุกลามถึงขนาดทำให้เรากลายเป็นคนหลงตัวเอง

เพราะคนหลงตัวเองก็คือคนแพ้ตัวเองคนที่แพ้ตัวเองก็คือคนที่แพ้ทุกสิ่งทุกอย่างชนะคนเป็นแสนล้านถ้าแพ้ตัวเองเสียแล้วก็เป็นอันว่าจบเห่

ที่มา : พศิน อินทรวงค์