เป็นบทความที่ให้แง่คิดการใช้ชีวิตอยู่บนความพอเพียงรู้จักประมาณตนทำให้เราไม่ต้องกู้หนี้ยืมสินคนจนแค่ขยันหาก็รวยได้ บางคนรวยแล้วลืมตัวไม่รู้ว่าพื้นฐานตัวเองเคยเป็นแบบไหนดูถูกคนอื่น อย่าลืมนะว่ารวยได้ก็ต้องจนได้เหมือนกันไม่มีใครโชคดีตลอดไป
วันนี้ขอแชร์โพสต์เตือนสติ รวยแล้วอย่าทะนงและลืมตัวชีวิตมีขึ้นมีลงอย่าดูถูกใครบทเรียนชีวิตจากเรื่องจริงที่เตือนใจเราว่า“รวยแล้วอย่าทะนงและลืมตัว…ลำบากตอนแก่น่าอนาถใจที่สุด”มีอดีตเจ้าของที่ดินมากกว่า 500 ไร่ท่านหนึ่งเล่าให้ฟังว่า….
เมื่อก่อนผมมีที่ดิน 500 ไร่รวมๆ กันทุกเขตของกรุงเทพและเมืองใหญ่ๆทั่วประเทศ ตอนนั้นเมื่อ 30 ปีที่แล้วผมพกเงินในกระเป๋ากินเหล้าครั้งละแสน ทำมาค้าขายไม้ได้เงินดีจริงๆ ลูกๆผมส่งเรียนเมืองนอกหมดไม่ต้องทำงานเรียนอย่างเดียว
เมียผมชอบเล่นหุ้นๆ ก็ขึ้นเอาๆ เรามีเงินสดหลายร้อยล้านมีญาติผมคนหนึ่งเดือดร้อนมายืมเงินผมผมด่าเขาซะไม่มีชิ้นดีแต่ก็ให้เงินไปนะแสนนึงแล้วบอกเขาว่าไม่ต้องมาหากูอีกนะ กูให้ทาน เขารับเงินพร้อมน้ำตา
“ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้สึกยังไง”ปีต้มยำกุ้งผมไม่สะดุ้ง แต่ปีน้ำท่วมน้ำพัดทุกอย่างไปจากชีวิตผมจริงๆเมื่อผมคิดการใหญ่ตั้งโรงงานอะไหล่ที่อยุธย า ไม่ได้ทำไม้แล้วรถผม 19 คัน บ้ า นอีก 5 หลัง ที่ดินทั้งหมดและเงินสดที่เคยมี
แฟนผมเล่นหุ้นเจ๊งไปสี่ร้อยกว่าล้าน ลูกๆ ทำธุรกิจก็หมดตัวขาดทุนย่อยยับภายใน 2 ปีสิ่งที่ผมมีมันหายไปเหลือไว้เพียงหนี้สินสองร้อยกว่าล้านปัจจุบันผมคือคนหมดตัว
เช่าห้องแถวอยู่พอได้ขายก๋วยเตี๋ยวประทังชีวิตรอความ จากไป ไปวันๆเมียผมก็ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร ลูกๆ ผมไม่เคยเห็นหน้าตอนนี้ผมอายุ 76 ผมต้องยกหม้อก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน
ทุกวันนี้ผมปลงได้แล้วนะ ผมมาลำบากตอนแก่เงินค่าเช่าห้องนี้ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่าเขา แล้วให้เขาไปแสนนึงลูกเขายื่นเงินให้ผมแสนห้าแล้วบอกผมว่า..“พ่อผมบากหน้าไปยืมเงินคุณลุง
เพราะตอนนั้นผมเข้าโรงพย า บาล ผ่ า ตัดส ม อ ง พ่อนั่งร้องไห้คุณลุงด่าแล้วโยนเงินให้เหมือนหมา ลุงบอกว่าจะตีพ่อพ่อก็ยอม เพราะชีวิตลูกมีค่ามากกว่าสิ่งใดต่อให้ ร่ า ง ก า ยและจิตใจพ่อก็ยอม ถ้ามีเงินจะให้คืนคุณลุง
แสนนี้ผมคืน ห้าหมื่นคือด อ ก เ บี้ ย เราไม่มีหนี้บุญคุณกันแต่ถ้าคุณลุงลำบากคุณลุงมายืมกับผมๆ จะให้กู้ผมจะไม่ด่าคุณลุงเหมือนที่คุณลุงด่าพ่อผมจริงๆ ถ้าไม่มีเงินคุณลุงผมคง จากไป แล้ว
แต่ถ้าพ่อผมไม่อดทนเพื่อแลกชีวิตผม ผมก็จากไปผมทำตามที่พ่อบอกแล้ว ลูกพ่อดูแลพ่อส่วนลูกคุณลุงผมไม่รู้ ก ร ร ม ของใครของมัน”ผมเดินร้องไห้มาถึงบ้ า นเอาเงินจ่ายค่าเช่าห้องแถวล ง ทุ น มีเงินเก็บไว้ 30,000 บาท
และผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า “ก ร ร ม นั้นตามสนอง”หลานไม่ได้ ด่ า ผม แต่หลานพูดความจริง เพียงแต่ผมรับความจริงไม่ได้แต่ตอนนี้ผมมีความสุขดีนะ พระ แม่ชี ขอทาน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านผมผมไม่คิดเงิน ตอนผมมีเยอะๆ ผมเบื่อคนบอกบุญ
ผมหลอกเขาว่านับถือคริสต์ ผมไม่เคยทำบุญผมเที่ยว ผมกิน ผมมีผู้หญิง ตอนนี้ผมหมดตัวมีหนี้สิน สิ้นเพื่อน ไร้ลูกผมถึงได้ฟังธรรมะ เข้าวัดเป็น รู้จักทาน อีกหน่อยก็คง จากไป ไปผมห่วงแค่เมียผม ผมภาวนาให้เมียผม จากไป ก่อนผม
เพราะถ้าผม จากไป ก่อนเมียผม ผมจะ จากไป ตาไม่หลับ….ไม่ต้องถามว่าร้านอยู่แถวไหนเพราะจะไม่บอก เก็บเรื่องราวมาให้อ่ า น คนอ่ า น จบได้กำไร คนขี้เกียจอ่ า น ก็คงพลาดโอกาส กำลังใจจากคุณตาที่ให้มา
“ไม่มีคำว่าอด จากไป สำหรับคนขยัน ไม่มีการปลงตกถ้าไม่เคยสูงสุดแล้วมาต่ำสุด”เรื่องนี้สอนใจได้ดีเหลือเกิน ถือว่าเป็นการสอนใจสำหรับใครหลายๆคนที่ทะนงตนและลืมตัวใช่เพื่อเตือนใจตัวเองนะครับ
ที่มา : bangpunsara
