1.เมื่อเรายังเด็กเรายังอ่อนหัดต่อโลกนักแต่โลกก็ไม่เห็นจะอ่อนโยนกับเราเลยเรามีอีโก้ เราโกรธง่าย เ ก ลี ย ดง่าย หงุดหงิดง่ายเราคิดมาก เราทุกข์ง่าย ทุกข์มากและทุกข์นาน
แต่พอเราโตขึ้นเราแอบหวังว่าโลกจะใจดีกับเรามากขึ้นแต่ไม่เลย โลกกลับยิ่งโบยเฆี่ยนเราหนักกว่าเดิมอีกแต่ตอนนี้เราอยู่เป็นแล้วเราเรียนรู้จะปล่อยวาง ความทุกข์เดิมๆให้มันแล้วไปเราเรียนรู้ที่จะปล่อยผ่านไม่ให้ความทุกข์ใหม่ๆผ่านเข้าหัวใจได้ง่ายขึ้น
2.เมื่อเรายังเด็กเราอย ากครอบครองทุกอย่างเราอย ากควบคุมทุกอย่างเราอย ากได้ อย ากมี อย ากเป็นพอได้อันนึงแล้วก็อย ากได้อีกอย ากได้เพิ่มไม่เคยมีจุดสิ้นสุด
แต่พอเราโตขึ้นเราเริ่มตระหนักรู้แล้วว่าหรือแท้ที่จริงเราไม่ต้องการอะไรเลยหรือจริงๆแล้ว เราแค่ต้องการมีความสุขแบบเ นื้ อแท้ไม่ได้สุขแบบวาบหวามเว่อร์วังปังว่ะอะไรแบบนั้นแต่เป็นสุขแบบปิติ เรียบง่าย นุ่มๆอุ่นๆ และชื่นใจแค่นั้น
บางทีกว่าที่เราจะรู้ว่าโลกอย ากสอนอะไรให้กับเราเพื่อให้เราเข้าใจธรรมชาติของโลกนี้จริงๆว่าโลกนี้มันก็เป็นเช่นนั้นของมันแบบนี้แหละ
กว่าที่เราจะรู้เราจะโดนบทเรียนที่เข้มข้นเราโดนข้อสอบที่จัดหนักเราสอบตกแล้วตกเล่าเราโดนเ ฆี่ ย น ตี เมื่อทำผิดเราอาจต้องจ่ายด้วยความเ จ็ บ ป ว ดราคาแพงเหลือเกินแลกมาเพื่อเราจะได้เรียนรู้บทเรียนเรื่องการอยู่บนโลกใบนี้
แต่นี่เราโตขึ้นแล้วหนินาเราเลิกคาดหวังว่าจะได้บทเรียนง่ายหรือไปคาดหวังให้โลกใจดีกับเราอีกต่อไปละเราจะมองโลกนี้ด้วยความเมตตาและความเข้าใจและอยู่กับมันต่อไปด้วยความสุขจากหัวใจที่เบิกบานอย่างแท้จริง
3.เมื่อเรายังเด็กเราคาดหวังกับความรักเราไว้สูงมากเราอย ากได้คนรักที่ตรงตามสเปคของเราต้องรูปร่างหน้าตาประมาณนี้ต้องฐานะประมาณนั้นต้องนิสัยแบบนี้ อย่างนี้
แต่พอเราโตขึ้นเราเริ่มรู้ว่าคนรักมักไม่ได้มาแบบสำเร็จรูปความรักของเรามันต้อง DIYมันต้องปรับ มันต้องเรียนรู้มันต้องผัดไปชิมไป
มันต้องอดทนและปรับตัวเข้าหากันไม่มีหรอกคนรักที่สมบูรณ์แบบไม่มีหรอกความรักที่เป็นแบบที่สมบูรณ์
4.เมื่อเรายังเด็กความทุกข์ของเราหน้าตาไม่ซับซ้อนเ จ็ บสุดคือหกล้ม ร้องไห้เสร็จไม่กี่วันแ ผ ลก็หายแต่พอเราโตขึ้นโลกทดสอบเราด้วยความทุกข์ที่ซับซ้อนเข้มข้นและหลากหลายเราไม่มีทางรู้เลยว่าทุกข์ที่เรามันเ จ็ บที่สุดของชีวิตแล้วรึยังบางความทุกข์ ร้องไห้แค่ไหนก็เหมือนจะไม่พอบางความทุกข์ แม้เ ลื อ ดจะหยุดไหลแต่แ ผ ลมันจะไม่มีวันหายไปเลย
5.เมื่อเรายังเด็กเราภูมิใจกับสิ่งที่เราสิ่งที่เงินซื้ อได้เราทำทุกอย่างเพื่อให้มีเงินเยอะๆแม้การทำทุกอย่างนั้น จะหมายถึงความทุกข์ที่มากขึ้นแต่เราก็ยินดีแลก เพราะเราเชื่อว่าเงินแลกได้ทุกอย่าง
แต่พอเราโตขึ้นเราเริ่มรู้แล้วว่ามีบางสิ่งที่เงินซื้ อไม่ได้และอะไรที่เงินซื้ อไม่ได้ มันสำคัญกับชีวิตเราเหลือเกินเรารู้แล้วว่าอะไรสำคัญจริงๆกับชีวิตเราความรัก ความสัมพันธ์ สุ ข ภ า พ เวลา ฯลฯของพวกนี้เงินซื้ อไม่ได้ทั้งนั้นเราจะเริ่มแบ่งเวลาจากใช้เพื่อหาเงินอย่างเดียวมาล ง ทุ น กับสิ่งต่างๆที่เงินซื้ อไม่ได้มากขึ้น
6.เมื่อเรายังเด็กเราอย ากได้รักที่วูบวาบ ซาบซ่านสร้างความตื่นเต้นวาบหวามในหัวใจ
แต่พอเราโตขึ้นบทเรียนอันแสนเ จ็ บ ป ว ดจากความรักที่ผ่านมาสอนให้เข้าใจชีวิตมากขึ้นเราไม่อย ากได้ความรักที่ตื่นเต้นอีกต่อไป
เราแค่อย ากได้ความรักธรรมดาความรักที่เรียบง่าย ไม่ซับซ้อน ไม่ต้องร้อนแรงมากแค่อบอุ่นใจที่ได้อยู่ใกล้ มันก็ดีเกินพอ
7.เมื่อเรายังเด็กเราตั้งเป้าว่าชีวิตเราต้องประสบความสำเร็จนะประสบความสำเร็จคือต้องมีทุกอย่างที่เขาว่าดีกันมีเงินมีรถ มีบ้ านมีรถ มีตำแหน่ง มีชื่อเสียงมีเกียรติยศ มีคนนับหน้าถือตาเราหลงไปกับเป้าหมายสำเร็จรูปที่สังคมยัดเยียดให้กับเรา
แต่พอเราโตขึ้นเราได้เรียนรู้ว่า“เห้ย ความสำเร็จของแต่ละคนหน้าตาไม่เหมือนกันหนินา”แล้วเราไปวิ่งหาความสำเร็จที่จริงๆแล้วเราไม่ต้องการรวมถึงเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆแล้วชีวิตเราต้องการอะไรกันแน่
8.เมื่อเรายังเด็กเมื่อเราไม่รู้ว่าอะไรสำคัญจริงๆกับชีวิตกันแน่เราเลยต้องทุ่มเทสร้างชีวิตโดยใช้พิมพ์เขียวสำเร็จรูปวิ่งไล่หาเงินทองชื่อเสียงการยอมรับส า รพัดแล้วบางทีกับบางช่วงชีวิตเรายอมทุ่มทุกสิ่งอย่างเพื่อให้ได้สิ่งเหล่านั้นมา
แต่พอเราโตขึ้นเราทำงานหนักขึ้น จนบางทีหนักเกินไปและผลของการทำงานหนักนั้นเราเริ่มมีสิ่งต่างๆมากขึ้น มีเยอะขึ้นเราเริ่มเรียนรู้ว่า จริงๆแล้วเราไม่ได้ต้องการทุกอย่างหนินาบางอย่างทำไมได้มาย าก และใช้ความพย าย ามอย่างมากแต่มันกลับให้ความสุขเราได้น้อยจัง
9.เมื่อเรายังเด็กเรากังวลว่าคนอื่นจะพูดถึงเรายังไงบ้ างเราเลยพย าย ามจะทำทุกอย่างด้วยความกังวลเพราะกลัวคนที่มองเข้ามาและไม่กล้าทำอีกหลายอย่าง เพราะกลัวคนมองไม่ดี
แต่พอเราโตขึ้นเราเริ่มรู้แล้วว่าทุกคนมีปัญหาของตัวเองใช่แหละ คนหลายคนบนโลกชอบยุ่งเรื่องคนอื่นแต่เรื่องจริงก็คือไม่มีใครว่างพอที่จะสนใจชีวิตใครไปได้นานๆหรอกทุกคนล้วนมีบางอย่างในชีวิตที่ต้องจัดการทั้งนั้นเรารู้แล้วว่าที่เราไม่กล้าทำเพราะกลัวคนมองนั้นมันไม่มีใครสนใจนักหรอกเราน่าจะเลือกทำตามเสียงของหัวใจสิ่งที่เราอย ากทำจริงๆไปตั้งนานแล้ว
10.เมื่อเรายังเด็กเราอย ากควบคุมทุกอย่างเราอย ากทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเราอย ากให้ทุกอย่างเป็นดังใจเราอะไรที่ไม่ได้ดั่งใจเราก็หงุดหงิด
แต่พอเราโตขึ้นบทเรียนชีวิตสอนให้เรารู้ว่าเราควบคุมไม่ได้ทุกอย่างหรอกหรือจริงๆเราอาจควบคุมอะไรไม่ได้ซักอย่างเลยด้วยซ้ำโลกมันก็จะเป็นไปอย่างนั้นของมันแหละต่อให้เราไปตั้งหรือไม่ตั้งความหวังกับมันก็ตาม
11.เมื่อเรายังเด็กเราแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเราเองเรายอมทำอะไรหลายๆอย่างที่เราไม่อย ากทำเราไม่กล้าที่ปฏิเสธอะไรเพราะกลัวอีกฝ่ายรู้สึกกับเราไม่ดี
แต่พอเราโตขึ้นเราเริ่มหัดที่จะรับฟังและซื่อสัตย์ต่อเสียงหัวใจตัวเองเราเรียนรู้ที่จะปฏิเสธแบบตรงไปตรงมาแต่ยังอบอุ่นและนุ่มนวล
โดยที่เราได้รั ก ษ า สัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่นและยังรั ก ษ า สัมพันธ์ท่ีดีกับหัวใจของเรา
